Vakantie en een nieuw avontuur

Ik begin alvast te typen aan mijn blog, terwijl de boiler van de douche opwarmt. Ik heb er geen idee van hoelang dat duurt, maar ik zal af en toe eens gaan kijken.

Er is intussen alweer een heleboel gebeurd. Zaterdag (voor de duidelijkheid 5 november) vertrokken Siebe, Niel en Hild (Siebes ouders) en ik op onze 5-daagse routetrip doorheen Bulgarije. Onze eerste halte was Lovesh. Een stad die bekend staat om zijn houten constructie op een brug en voor het oude centrum. Ik was meteen gecharmeerd door de gezelligheid van die kleine straatjes. Verder bezochten we er ook nog een ruïne.

Van Lovesh reden we verder naar Troyan, waar we een klooster bezochten. Verder op de reis bezochten we nog 2 kloosters. Maar uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit. Overal geldt ook dat je geen foto’s mag nemen en overal doet iedereen het toch stiekem. Het is wel eens fijn om te zien, maar al dat blinkend goud aan de binnenkant vind ik toch afschuwelijk. Met de binnentuin mogen de kloosterbewoners zich toch wel tevreden stellen, want die zien er meestal wel heel leuk uit.

Aangezien we daar niet lang bleven, reden we diezelfde dag nog verder naar Plovdiv. De reis er naartoe vond ik echt fantastisch. We reden door de bergen met prachtige zichten en ook wat sneeuw. Boven, in de bijtende kou, stond er een man honing te verkopen. Ik vraag me af hoeveel hij verkoopt, want er is daar helemaal niet zoveel verkeer én wie wil er nu uitstappen als het koud is buiten en gezellig warm in de auto?

Aangekomen in Plovdiv zijn we iets gaan eten om daarna de eerste nacht van onze reis mee te maken.

De volgende dag bezochten we Plovdiv uitvoerig. Ikzelf vind het een hele mooie stad! Het is romantisch, met mooie straten en gebouwen. Er is ook een Romeins theater en heel wat huizen die kan bezoeken.

In de namiddag reden we verder naar Belitsa. En uiteraard kon ik tijdens die rit weer van de wondermooie natuur genieten. In Belitsa kon je vroeger naar dansende beren zien. Dansen betekent eigenlijk omhoog huppelen van de pijn. De beren ‘dansten’ immers op hete platen. Nu is dit bij wet verboden en worden die beren van toen opgevangen. Twee beren hebben een kleinere omheining, waardoor je ze zeker kan zien. Daarnaast zijn er nog heel wat sectoren met beren in. We hadden geluk dat we daar nog een beer aantroffen. Want een sector kan 30 hectare zijn. Ze hebben dus wel wat ruimte, die beren. Ik vond het wel fijn om een beer te zien J, maar daarvoor moest je wel wat over hebben. De weg ernaar toe was immers verschrikkelijk. Gelukkig reden we met een jeep, anders was de auto zeker stuk geweest.

Van Belitsa reden we verder naar Melnik, waar we de tweede nacht doorbrachten.

Melnik ligt tegen de grens van Griekenland en de bergen zien er dan ook helemaal anders uit. In Melnik zijn er zandrotsen en die vond ik echt prachtig! Melnik is een museumstad en van een museumstad kan je verwachten dat het mooi is en dat was het ook! Een heel mooi klein stadje, eentje uit de boekjes. Na ons bezoek aan Melnik, reden we naar … de middle of nowhere.

Eigenlijk wilden we de weg volgen naar Pirin, de hoofdstad van het Pirin gebergte. Omdat Siebes vader nogal avontuurlijk was aangelegd, besliste hij de weg te nemen die zich niet meer op de wegenkaart bevond. In het begin was er nog asfalt te bespeuren, maar al snel was deze verdwenen. Via een aardeweg langs de ravijnen reden we verder. Een tegenligger hebben, was angst hebben. Naarmate de weg verder ging, leek de weg minder op een weg en gingen we maar stapvoets vooruit. Plots kwamen we in een dorpje aan en volgden het houten plakkaatje ‘center’. Die bracht ons naar een klein pleintje met twee ezels en een paard. De plaatselijke bevolking, zijnde een oud vrouwtje, kwam meteen een kijkje nemen. Ze toonde ons de weg die we verder moesten vervolgen. Enkel met een jeep zou het lukken. Niel ging eerst even te voet op verkenning, maar zag enkel een weg in de verte, maar niet de weg naar de weg. Gelukkig kwam er een ander oud mannetje te hulp schieten en toonde ons een betere weg naar de weg. 

En zo vervolgden we de weg. Bij een T-splitsing aangekomen, kozen we voor rechts. Maar na een tijdje begonnen we te twijfelen of rechts wel een goed idee was, want de weg werd steeds erger en erger. Maar zolang er sporen van andere auto’s zichtbaar waren was Hild tevreden en zolang we langs de rivier reden was Siebe tevreden. We reden en reden en zagen niets of niemand. Toch lag hier en daar wat afval, dus waren er ooit mensen geweest. Een vreugdekreet ontsnapte Hild toen we mensen zagen. Enkele houthakkers waren er aan het werk. We waren op de goede weg en zouden uiteindelijk op asfalt uitkomen. Een tijdje later kwamen we nog twee mannen tegen en van hen hoorden we ook ‘asfalt asfalt!’. Na nog wat rijden, zagen we: asfalt, spiksplinternieuwe asfalt. We waren terug in de bewoonde wereld. Maar daarom nog niet zonder obstakels. Na enkele kilometers was de weg geblokkeerd met rotsblokken en twee bulldozers gooiden de gigantisch grote rotsblokken de ravijn af, die in kleine stukjes uiteen barstten. Maar eenmaal de weg vrijgemaakt, konden we verder genieten van de nieuwe asfaltweg.

-      De boiler is eindelijk warm, eerst even douchen –

Uiteindelijk kwamen we terecht in een lelijke stad. De naam ontglipt me een beetje, maar dat komt dan ook omdat het geen aanrader is. In ons hotel konden we wat eten, maar dat zag er niet zo gezellig uit, dus gingen we op zoek naar iets anders. Tevergeefs, uiteindelijk belandden we toch in het restaurant van het hotel. En helaas, het eten was er ook niet wat het zijn moest. De dikke Bulgaarse frieten waren het beste, en dat wil al wat zeggen…

De volgende ochtend gingen we dan ook niet ontbijten in het hotel. We trokken naar een winkeltje en namen daar ons ontbijt mee. We zetten de tocht verder naar Tigrad om de duivelsgrot te bezoeken. De weg er naartoe was – nog maar eens - enorm mooi. Die ochtend was het heel erg koud. Toen we langs de weg stopten om te ontbijten, duffelde ik me zo goed en zo kwaad als ik kon in (en de mensen die me een beetje kennen, kunnen zich daar uiteraard iets bij voorstellen). Het was dus heel erg koud en in de grot zou het maar 7° zijn. Eenmaal in de grot, bleek het daar warmer te zijn dan buiten de grot. Na een korte wandeling doorheen de 150m diepe grot, moesten we een steile trap naar boven nemen. Maar bovenaan verwelkomde de zon ons in volle glorie.

De rit werd verder gezet richting Triavna, een ander museumdorpje. Onderweg stopten we bij een klooster. Maar de tussenstop werd vooral in beslag genomen met het bezichtigen van de vele kraampjes met Bulgaarse souvenirs. ’s Avonds kwamen we aan in Triavna.

De volgende morgen bezochten we Triavna, waarbij we verder gingen met onze shopwoede. Maar, het moet gezegd, Triavna is ook een heel mooi stadje om te bezoeken. Van Triavna gingen we verder naar Veliko Tarnovo en genoten we er van een lekker middagmaal. Na ons bezoek aan die stad werd de terugrit naar huis (Kostandenets) aangevangen. We stopten onderweg nog bij vrienden van Niel en Hild, die zo gastvrij waren om ons te laten meegenieten van een lekkere maaltijd en waarbij Siebe en ik lekker voor de stove wegdommelden.

Mijn weekje vakantie was meer dan geslaagd!! Ik heb er echt van genoten en zo moet dat zijn denk ik! In deze blog dus ook geen stagenieuws, aangezien ik de afgelopen tijd niet veel gewerkt heb.

Nu mijn vakantie afgelopen is, is er ook weer een nieuw avontuur begonnen. Siebe, Niel en Hild zijn afgelopen zondag naar België teruggekeerd. Ik was toch wel een beetje (heel) verdrietig toen ik Siebe zag vertrekken. Siebe: ik ga je missen, want ik hououou van jououou! ;)

Maar samen met Siebe, ben ik dus ook mijn vervoer van Kostandenets naar Tsar Kaloyan kwijt, waar mijn bus langskomt. Daarom ben ik verhuisd naar Razgrad en woon nu bij een Bulgaarse vrouw (die geen van de talen spreekt die ik enigszins begrijp). De laatste 2,5 weken zal hier dus in het teken staan van de Bulgaarse taal en zijn gebruiken. Met dat laatste ben ik waarschijnlijk al zwaar in de fout gegaan. In Bulgarije zijn er nog veel restanten van het communisme overgebleven, waaronder de vele appartementen die afschuwelijk lelijk zijn. Gelukkig zien ze er vanbinnen veel beter uit! Maar toch… Als een echte Vlaamse vrouw gooi ik netjes mijn gebruikt toiletpapier in het toilet en spoel ik daarna door. Deze morgen toen ik wakker werd hoorde ik water. Blijkbaar was de hele boel verstopt. Stanka (mijn huisgenote) vertelde me dat ik geen toiletpapier in het toilet mag gooien, maar het in de vuilbak moet doen. Onmiddellijk zag ik het verband. De overstroming in de badkamer was mijn schuld. Natuurlijk voelde ik me schuldig, maar als ik sorry zei, vertelde ze dat de oorzaak bij het appartement boven ons was. Ik ken niets van leidingen in een appartement, maar toch blijf ik denken dat het mijn schuld is. Ook omdat Stanka teveel blijft herhalen dat het niet door mij is. (Of ze denkt dat ik noegabollen begrijp van wat ze zegt en hoopt dat ik het eindelijk zal begrijpen).

Helaas kon ik niet veel helpen, want ik moest op tijd vertrekken van Stanka naar mijn stage. Om 8u vertrokken we, terwijl ik zeker wist dat dit veel te vroeg was. Stanka wou de eerste keer met mij meewandelen, zodat ik zeker niet verloren zou lopen. Ik moet zeggen, ik ben daar wel gelukkig om. Uiteindelijk moest ik nog 40 minuten in de vrieskou wachten, maar nu weet ik dat het maar (volgens Stanka’s horloge) 23 minuten stappen is. Hoewel, ‘stappen’ is een groot woord. De helft van de weg bestaat eruit trappen te doen. Morgen ben ik van plan ze te tellen, want ik durf geen wilde gok te doen. Ik ben daar immers nooit goed in geweest.

Toen ik vanavond terug kwam, merkte ik een grote opruimactie. Mijn bed was opgemaakt en mijn valiezen verzet. Eigenlijk heb ik dat niet zo graag, maar Stanka bedoelt het waarschijnlijk heel erg goed. Ik ben wel blij dat ze mij vanavond niet meer volgepropt heeft met eten, zoals ze gisteren deed. Als ze zo zou doorgegaan zijn, zou ik als een tonnetje terug moeten keren naar België. Ze haalde deze avond enkel maar een bokaaltje zelfgemaakte saus uit. Ik was zwaar onder de indruk van de kast waar die bokaal uit kwam. De kast is de grote van een gemiddelde kleerkast met 2 deurtjes. De volledige kast zat barstensvol met bokalen eten. Ik vermoed dat dit de wintervoorraad is. Stanka woont in het weekend immer in Kostandenets (ze zit dus eigenlijk een beetje op kot in Razgrad) en in Kostandenets heeft iedereen giga hoeveelheden tomaten en paprika’s, om nog maar te zwijgen van de >1 meter lange preistalen.

Wist je dat:

-      De douche deugd deed, maar ik bang ben daar ook iets fout gedaan te hebben. Er is een douchekop en een heel groot bekken aanwezig in de douche. Wat moet ik daarmee doen?

-      Mijn kamer de enige kamer is met verwarming, maar er zijn wel 3 televisies (voor 1 vrouw).

-      Stanka zich voorlopig nog niet druk gemaakt heeft omdat ik per ongeluk mijn rugzak op de grond zet. Naar Bulgaarse traditie mag je dat dus niet doen, want dat betekent dat je geen geld hebt, je een schooier bent, een landloper, etc. Er zijn al veel mensen die zich er druk om gemaakt hebben, want ik zet altijd mijn rugzak op de grond. Intussen weet ik het al, maar af en toe gebeurt het dat ik het vergeet.

-      Ik nu op het 6^de verdiep woon en met de lift naar boven kan. Na al het trappen lopen waagde ik me er in, zelfs met de wetenschap dat het vaak ‘njama tok’ (geen elektriciteit) geblazen is. De lift is nog geen m² groot en er is geen licht. Al een ergere lift geweten?

-      Doordat het appartement op een berg gelegen is en we nog eens op het 6^de verdiep zitten, we een mooi uitzicht over Razgrad hebben.

-      Er in het appartement 1000 keer minder insecten zitten dan in het huis in  Kostandenets.

-      Ik me vandaag doodergerde aan de computer op mijn werk, omdat die zoooo verschrikkelijk traag is!

-      Tijdens het wachten op de computer, was ik op zoek naar de krant waarin ik op de voorpagina stond. Ik vind het heel erg jammer dat ik de originele krant niet heb en daarom had ik nu het plan om hem op subtiele wijze te laten verdwijnen uit de archieven. Maar helaas…iemand is me voor geweest. Alle kranten zijn aanwezig, behalve die van 26 oktober! Nu kan ik zelfs nog niet eens een extra kopie nemen, omdat deze die ik heb haast een vodje is…

-      Ik teveel geshopt heb de afgelopen maanden, waardoor ik nu al over mijn maximaal toegestane gewicht zit. Dat wordt terugkeren met een legging en twee broeken boveneen, 5 t-shirt, 2 truien, 2 jassen, 3 sjaals en een muts. Laat het maar koud zijn de 30^ste november!

-      Ik trots ben op de mensen die hun internet delen: lang leve de onbeveiligde netwerken!

-      Ik 271 foto’s nam tijdens de reis

-      Ik steeds meer van de Bulgaarse muziek hou. Dat wordt dus dik supporteren op het eurovisiesongfestival!

-      Sinterklaas Bulgarije niet bereikt met zijn boot en er daarom enkel maar een paar verloren chocolademannekes te vinden zijn. (Mama, hou je voorraad klaar voor als ik thuis kom!)

-      Ik hoop dat de kaboutertjes me komen helpen met mijn thesis…

Ik zit binnen, na een heerlijke nazomerdag. Het was vandaag echt warm buiten en helemaal niet te begrijpen dat ons dorpje twee weken geleden met een laagje sneeuw overdekt was. Jammer genoeg koelt het wel snel af, dus ben ik daarnet naar binnen gesneld.

Vorig weekend waren Siebe en ik terug te vinden in Sofia. De nacht van vrijdag op zaterdag zouden we de bus ernaartoe nemen. Siebe kwam ’s avonds in Razgrad aan, na haar stagedag in Ruse. Mijn opmerkzame stagebegeleidster Tania keek nog snel even de busuren na en belde voor de zekerheid naar de busfirma. Pech! De busfirma met een bus om van 2u ’s nacht verzocht om tickets op voorhand te kopen en dat konden we niet meer doen, aangezien het verkoopspunt in Razgrad al gesloten was. Volgende bus: 4u ’s nachts. Op deze bus konden we enkel mee als er plaatsen vrij waren en dat zien we uiteraard pas om 4u. Aiaiai…de moed zonk ons in de schoenen. Moesten we echt nog zo lang wachten? Aangezien we al een tijdje de Bulgaarse gewoonten leerden kennen, waagden we het er toch op om de bus van 2u op te wachten en te zien of we toch niet mee konden. En zoals ik hoopte en mijn voorgevoel vertelde hadden we geluk! De busconductrice had de sleutel van hun bureau en kon ons nog snel een ticketje heen en terug verkopen. We waren ontzettend blij, want ondanks de goede zorgen van Tania, Plumen en Denitsa, die de hele avond samen met ons op de bus hadden gewacht, waren we stikkapot en wilden we zo snel mogelijk op de bus om te slapen. Van de busrit naar Sofia hebben we dus heel weinig gemerkt. Rond 7u30 ’s morgens kwamen we aan en zochten we onze weg naar Hostel Mostel.

We hadden niet gereserveerd in de hostel en dus konden we enkel terecht in de grote slaapzaal. Toegegeven, we hadden schrik dat we na onze korte busnacht opnieuw een slechte nacht tegemoet gingen. Maar niets was minder waar. We waren te vermoeid om een hevig snurkend meisje op te merken (volgens informatie van twee Italianen). De hostel viel zelfs reuze mee. Heel vriendelijke mensen leren kennen, een gezellige sfeer, goedkoop maar alles wat je wou was aanwezig. Dik in orde dus!

De eerste dag hadden we om 12u afgesproken met Toni, een meisje die we in België hadden leren kennen. We hadden nog even tijd, dus namen we snel een douche, aten een hapje en verkenden de eerste winkel. Daarna vertrokken we samen met Toni en twee vrienden van haar naar Kyustendil, een stad ten zuiden van Sofia. Toni werkt voor de Cedar Foundation en zij hielpen vorig jaar een weeshuis omvormen van een grote institutie naar kleine woningen voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. We bezochten hun huizen en appartementen. Daarna gingen we nog wat wandelen in Kyustendil. Eerlijk gezegd vond ik deze stad stukken mooier dan Razgrad. Het is niet zo grijs, er zijn niet zoveel communistische appartementsblokken en er is nog heel wat groen te vinden. Kyustendil is daarnaast nog eens omgeven door de hoogste en mooiste bergen die ik al in mijn leven zag en voor mij was dat dus indrukwekkend!

Eenmaal terug aangekomen in Sofia, wilden we de tram nemen naar onze hostel. Op dat moment maakten we kennis met een van de meest gestoorde vrouwen uit Bulgarije (of de wereld). Ze was knettergek, dat was duidelijk. Helaas voor ons niet in de goede zin, want ze was van de controle en blijkbaar zijn kaartjes niet een uur geldig zoals ze ons die ochtend verteld hadden. Dat mens maakte een hele heisa op de tram en ze wou helemaal niet naar ons wou luisteren. Ze porde Siebe de hele tijd in de zij en wou bij de aanblik van haar portefeuille het geld er zelf uit grissen. Na een assertieve reactie van Siebe deed ze op Spaanse wijze een stier na (hoe normaal is dat?). Toen ze daarna met heksengelach uit de tram stapte en ik haar een pedagogisch tik gaf, sprong Siebe mij heldhaftig te hulp toen ze ons aanviel met een plastiek flesje limonade. Helemaal gechoqueerd dropen we met een andere tram terug af naar de hostel.

De tweede dag in Sofia namen we voor de stad te verkennen. We begonnen al snel fout/goed door vele winkels in te wandelen en onze garderobe weer aanzienlijk uit te breiden. Rond 15u kwam het erop neer dat we eigenlijk nog maar 3 grote straten van Sofia gezien hadden. Gelukkig hadden we toen weer met Toni afgesproken, zodat we ook nog eens wat anders deden dan winkelen. We gingen samen met een vriendin van haar iets drinken en een gebakje eten. Daarna wandelden we nog wat rond in Sofia. Na de spaghetti uit de hostel werden we naar de bar van de hostel gelokt met een bonnetje voor een gratis drankje. Daar gingen we een heel plezante avond tegemoet met mensen van over heel de wereld die in de hostel bleven slapen. Omdat we die nacht niet vroeg gingen slapen hadden we er weer geen last van dat we in een grote slaapzaal lagen.

De volgende ochtend beslisten we dat we nu toch zeker iets van Sofia moesten zien en we deden daarom de wandeling volgens het plannetje die we gekregen hadden. We waren heel blij dat we het deden, want zo ontdekten we toch nog een andere kant van Sofia.

Om 14u30 zaten we terug op de bus richting Razgrad, het weekend was alweer voorbij. Omdat we nu niet 's nachts reisden, konden we nu genieten van het prachtige uitzicht.

Dan weer een stageweekje. Mijn stage-uren raken steeds drukker en voller opgevuld. Ik ga me zeker niet meer zo snel vervelen zoals in september. Een hele positieve wending. Door iedere week een dag naar een andere school te gaan en samen te werken met de resource leerkrachten leer ik heel wat bij. Door leerkrachten steken heel veel energie in het werken met kinderen met uiteenlopende beperkingen, maar hun verhalen vertellen hoe moeilijk het voor hen soms is om dat te realiseren. Op die momenten doe ik heel erg veel indrukken op. Ondanks het  feit dat er niemand voor mij kan vertalen, kom ik iedere keer wel iemand tegen die Engels spreekt en op die manier kan vertalen.

Een andere dag van de week ga ik mee met mijn stagebegeleidster Tania naar de school waar zij leerkracht is. Daar help ik de kinderen met hun huiswerk. Ik ben dol op de kindjes en de kindjes op mij en vooral omdat ik geen Bulgaars spreek. Als ik door de school wandel hoor ik heel veel ‘hellooooooowwww!’. Op die school heb ik mezelf nu de taak gegeven twee kindjes te helpen die problemen hebben met schrijven, want ik ben uiteraard een krak geworden in schoonschrift Bulgaars J. Al hebben de kinderen van de eerste graad nog niet alle letters leren schrijven en dat zal vrees ik ook nog niet het geval zijn voor ik vertrek. Ik zal dus ook maar het halve alfabet kunnen schrijven jammer genoeg…

Deze week gaf ik aan de jongeren van Youth Forum ook een workshop rond alcohol en drugs. Dat was wel fijn, alleen vond ik het jammer dat er slecht vier jongeren waren. Op het einde van volgende maand zou ik hen graag seksuele voorlichting geven. Naar het schijnt krijgen ze dit niet op school en is het vaak een taboe. Toch is dat wel een beetje gek als je de Bulgaarse videoclips bekijkt, want daar is anders wel genoeg bloot te zien.

Afgelopen woensdag kwamen de ouders van Siebe ons in Bulgarije vergezellen. Om hen welkom te heten, stelden we onze nieuwe garderobe voor in een spetterende modeshow waarvan enkele foto’s op Facebook te bezichtigen zijn.

En nu nog enkele wist-je-datjes:

-      Gisteren was het hier de tweede verkiezingsdag. Vorige week zondag was de eerste, maar toen werd geen meerderheid gehaald, dus doen ze het opnieuw. Het grappige aan verkiezingen hier is dat men tijdens dat hele weekend geen alcohol mag drinken. Men moet immers nuchter zijn en goed kunnen nadenken op wie ze zullen stemmen.

-      Ik vandaag een dagje vrijaf had omwille van de verkiezingen

-      Siebe blij is dat ze het aantal stagedagen op haar ene hand kan aftellen

-      We er volgende week voor vijf dagen er opuit trekken

-      We trots zijn op onze kennis van een Bulgaarse volksdans

-      We altijd genieten van het eten in het muziekcafé: pikante kartoffi, pepper burik, perlinka sum tjessen, …

-      We nog steeds verlangend uitkijken naar de afleveringen van so you think you can dance

-      Het internet hier steeds slechter gaat L

-      Ik stilaan begin te wennen aan ja schudden en nee knikken en ik dus terug in België een probleem zal krijgen.

-      We vorige week mijn stagebegeleidster en haar vriend op bezoek hadden in Kostandenets om iets te komen eten. Ze waren vooral onder de indruk van de gigantische badkamer en uiteraard het lekkere eten dat we hen voorgeschoteld hebben.

-      We nu nog steeds niet in de disco zijn geraakt.

-      Siebe haar gsm niet verzet had naar wintertijd en ze dus vanmorgen een uur te vroeg was opgestaan.

-  De sterrenhemel hier zooo fantastisch is!!

Extra wist-je-datjes!

Wist je dat...
- Bulgarije dit jaar maar 1 week herfst kent, want voor overmorgen staat het volgende op internet: 1°
- Ik vandaag dan maar onmiddellijk winterschoenen kocht
- Siebe en ik niet stoppen met juwelen kopen
- De was traag droogt, of toch niet snel genoeg zodat Siebe vanavond een Panama heeft om aan te trekken
- Ik nog steeds geen mooie lekker warme pyjama vond en schattige pantoffeltje om in de toekomstig koude tijden aan te trekken.
- De 6de aflevering van So You Think You Can Dance nog niet op Youtube staat
- Siebe's appeltaart op grootmoeders wijze heeeeerlijk is
- De zaterdagsmarkt uit 2 kraampjes bestaat: eentje met groenten en eentje met rommel
- Ik al 2 keer niet moest betalen voor de bus en dat niet per ongeluk is. Die ene buschauffeur wil mijn geld niet meer. Toen ik hem de dag erna toch moest betalen, omdat er teveel mensen op stonden kijken, gaf hij me wisselgeld terug, terwijl ik eigenlijk gepast betaalde.
- We Ruth en Phil dankbaar zijn voor de juwelen die ze gaven
- We blij zijn dat het weekend is, maar dat tegen de plannen in, we daarom niet lang slapen
- We volgend weekend naar Sofia willen
- De honden in Kostandenets hier Westerse namen hebben als Jonny en Ronny. Ronny ligt ons trouwens nauw aan het hart, sinds we getuige waren van mishandeling van Ronny's baasje ten aanzien van Ronny zelf. De dag erna liep hij zelfs mee achter onze auto, maar durfde daarna niet onze poort binnen te stappen na het gegrom van onze eigen hond Aida.
- Aida graag noten op zijn geheel naar binnen werkt.
- Ik niet behendig ben in het eten van tortilla's
- Er steeds meer mensen naar ons terug wuiven
- We dringen nog een charme-offensief moeten doen in Tsar Kaloyan en de mensen daar ook moeten leren wuiven
- We niet meer terug hoeven naar de dierenkliniek, maar we daar wel steeds welkom zijn voor een praatje, een koffietje of om hen een geschenkje te geven (zei de grote/dikke/geldwolf/gekke dokter)
- Diezelfde dokter een rekenmachine gebruikt voor de meest belachelijke rekensommen en hij ons van alles is vergeten aan te rekenen.
- We morgen een wandeling plannen in het natuurpark en hopen dat dit nog steeds door kan gaan, nu het terug beginnen regenen is.
- Ik nu ga slapen: Leka nosjt!
- Siebe me nog net verteld dat er een beest op mijn voet zit. Een rode met zwarte stippen, maar het zeker geen lieveheersbeestje is.

Van zomer naar (herfst) winter

Gepost op donderdag 13 oktober... (enkele dagen nadat het volgende geschreven werd)

De tijd gaat hier zo snel, dat ik stilaan niet meer weet wat er allemaal reeds gebeurde. Het werd dus dringend tijd om nog eens op mijn blog te schrijven. Normaal werkt het internet hier fantastisch, maar net vandaag zijn Siebe en ik digitaal van de buitenwereld afgesloten. Ik typ dit nu in Word en hopelijk kan ik het snel posten. Het is nu 18u11 in Kostandenets op een herfstachtige maandag.

Sinds gisteren is het weer hier helemaal omgeslagen. Zaterdag stonden we nog vrolijk in de hete zon buiten, aten we buiten en kuisten we voor een deel het zwembad uit (flink hé mama!) en was het helemaal niet erg om nat te worden. Die middag reden we in zomerkleren naar Ruse. Toen we daar aankwamen was het koud. Gelukkig hadden we warme kleren mee voor ’s avonds en konden we ons verkleden.

In Ruse bezochten we eerst Stanske, onze straathond, in de dierenkliniek. Hij was er door ons naartoe gestuurd voor een sterilisatie. Na het bloedonderzoek moest er onmiddellijk geopereerd worden, in plaats van de dag erna. Het bloedonderzoek wees problemen aan en dit wees vermoedelijk op een inwendige bloeding in haar baarmoeder. Ons straathondje, nooit buiten het dorp geweest, moest nu 5 dagen in de grote stad verblijven. Binnen, met vloer onder haar pootjes, iets wat ze nooit eerder voelde. Gelukkig is alles nu weer oké en is ze sinds vanavond terug thuis.

Na het ziekenbezoek wilden we een culturele wandeling doorheen Ruse maken. Veel cultureels hebben we niet gezien. We belanden na een klein hongertje in een pub om er warme chocomelk en een dessertje te eten. Siebe koos voor een pannenkoek met ijs en banaan in. De pannenkoek was helaas geen succes, maar de ijs met banaan wel. Tiramisu was dan weer aan mij besteed. Hij smaakte anders dan diegene die mama maakte (minder lekker), maar het heeft me toch gesmaakt. Eenmaal uit de pub belanden we in een winkelstraat en als twee typische vrouwen werden wij –sterker dan onszelf – naar binnen gesleurd. Uiteindelijk was het tijd om naar Irina te gaan. Zij is de vertaalster van Siebe op haar stage. We werden er uitgenodigd om Indisch te eten. Het was heel lekker (wel wat veel bonen, wat niet goed is voor de dag erna) en ook gezellig. En ik heb er ook veel bijgeleerd over Bulgaren en Bulgarije door enkele interessante gesprekken.

Terwijl we bij Irina waren, begon het plots erg te regenen. Gelukkig was het over toen we terug naar huis keerden. Het was echter wel heel erg afgekoeld en dat was de voorbode voor de zondag en vandaag. Het regent af en toe en de temperatuur is echt heel erg laag.

Gisteren voelde ik me precies een beetje in de Ardennen. We gingen bij vrienden langs en daar zat de houtstoof aan, het was lekker gezellig binnen en buiten heel erg koud.

Vandaag ging ik met Siebe mee naar haar stageplaats (omdat het leuk is, maar ook omdat we liever met 2 in de auto zitten als we Stanske naar huis brachten). Onderweg merkten we op dat de bomen hier ook de mooie herfstkleuren aannemen. Herfst was dan ook het onderwerp tijdens de groepsactiviteit op Siebe haar stageplaats. Helaas is dat het enige dat er met de kinderen en jongvolwassenen gedaan wordt daar. De meesten hangen gewoon wat rond, vervelen zich (denk ik) en stellen dan ongehoorzaam gedrag. Sommige dingen die er gebeuren, zijn helemaal niet oké. Gelukkig willen sommige begeleiders er wel vooruit, maar helaas schuiven ze de verantwoordelijkheid dan weer naar elkaar toe.

Op mijn stageplaats is er intussen al heel wat veranderd. Ik help op de bureau nog steeds mee aan het ontwikkelen van nieuwe projecten. Daarnaast ben ik al enkele keren naar een school geweest in Razgrad en sinds vorige week ga ik ook naar het Resource Center. Dat centrum geeft onderwijs aan kinderen die niet naar school kunnen of ze gaan langs in de scholen om daar extra begeleiding te geven. Ik was erg onder de indruk van al het materiaal die ze in het centrum hebben (echt heel erg veel!) en de mooie snoezelruimte. De kinderen krijgen er individuele begeleiding. Het meisje die ik vorige week zag, vertelde me (ze kan een beetje Engels, maar gebruikt ook Google Translater) dat ze niet naar school kan omdat ze er niet in kan met haar rolstoel. De school is voor haar te weinig toegankelijk. Ze gaat enkel naar school voor testen. Deze maand had ze er twee, informatica en Engels.

Door de afwisseling school, Resource Center en bureau is er heel veel afwisseling tijdens mijn stage. Vanaf november (wel laat vind ik persoonlijk) kan ik nog een tweede school bezoeken. Op die school zitten er vooral minderheidsgroepen, wat neerkomt op gypsies. In Bulgarije zijn ze heeeeel erg negatief tegen deze bevolkingsgroep. Ik ken geen enkele persoon die er al iets positief over te vertellen had. Ik ben benieuwd hoe het er in die school aan toe gaat, hoe de leerkrachten zijn, enz… Naast de negativiteit (om niet te zeggen zwaar rascisme), zijn ze ook niet erg vrolijk gestemd met de Turken die in Bulgarije wonen. Hoewel ze hier al jaren wonen, worden ze nog steeds niet aanvaard.

Daarnaast probeer ik nu ook wekelijks een momentje voor de vrijwilligers te organiseren.

Twee weken geleden organiseerde mijn stageplaats een vorming voor de politie van de provincie Razgrad. Sinds 5 jaar bestaat er in Bulgarije de wet op huiselijk geweld. De politie speelt hierin een belangrijke rol en moeten daarom vorming krijgen. Ik had het vermoeden dat het heel interessant was, helaas vertaalden mijn collega’s niet goed. Ik had niet de indruk dat zij doorhadden dat ik echt in de inhoud geïnteresseerd ben. Twee van mijn collega’s doen dan ook puur administratief werk en studeerden helemaal niets in de richting van het pedagogisch, psychologische of sociaal werk. De politie wist me wel te vertellen dat het heel belangrijk is om er vorming over te krijgen. Om politie te worden, moet je gewoon een test doorstaan. Ze krijgen geen enkele opleiden of moeten niet studeren. Huiselijk geweld is daarnaast iets wat in Bulgarije ontzettend veel voorkomt. Een van hen zei dat het eerder een traditie is dan een misdaad. In 1 op de 4 gezinnen zou sprake zijn van huiselijk geweld.

Naast stage lopen, proberen Siebe en ik nog andere dingen te doen. Vaak lukt dat niet, want de tijd vliegt hier werkelijk voorbij! Mijn stage is bijna halverwege!!! Vorige weekend trokken we naar Varna. Dat is zo’n 150km van ons vandaan. We gingen er met de bus naartoe, want dat is een handige en (heel belangrijk) supergoedkope manier. We betaalde 9 leva (=4,5 euro) voor een rit van 2u in een deftige bus. Daar kan een mens niet voor sukkelen dachten wij! Varna is een kuststad en een van de meest toeristische steden in Bulgarije. Iedere Bulgaar raadde me aan er naartoe te gaan. Het was een heel leuk weekend ondanks verschillende tegenslagen. We verwachten misschien wat in de zee te kunnen zwemmen, maar ondanks het schitterende weer in de weer ervoor en de week erna, was het dat weekend wat bewolkt. We gingen toch eventjes pootje baden. Toen merkten we dat het strand heel erg vuil is en er een dikke vette kwal in het water dreef. Op die manier hadden we hoogst waarschijnlijk toch niet gezwommen. Later hoorden we dat je best enkele kilometers verder gaat om het mooie strand in de buurt van Varna te treffen. Aangezien we niet zo mobiel waren en het weer nu ook niet zo fantastisch was, gingen we weeral shoppen. Daarbij deden we goede zaakjes! Onze nacht in Varna was helaas verschrikkelijk. We hadden via vrienden aan een goedkoop appartementje geraakt. Zij waren er twee weken voorheen geweest en het had een ideale ligging en er was alles wat je nodig kon hebben. Alles was in orde, tot we in Varna aankwamen. Toen bleek dat men datzelfde appartementje voor 6 maand aan andere mensen konden verhuren. Natuurlijk ging de eigenaar daarop in. De contactpersoon van onze vrienden (heel vriendelijke man), zocht via de telefoon een andere appartementje. Toen we het zagen leek het klein, maar veel ruimte hadden wij toch niet nodig voor 1 nacht. Het rook er ook wat muf, maar met het raam open zou dat ook zo opgelost zijn. ’s Avonds toen we wilden gaan slapen, merkten we hier en daar schimmel. In de nacht begon de wc te stinken en klaagde onze rug over de krakende harde bedden. Gelukkig was die plaats nog heel wat goedkoper en met het uitgespaarde geld konden we een tweede dag shoppen. Het was hoe dan ook een heel fijn weekend!

Nu nog enkele wist-je-datjes om de kleinere dingetjes te vertellen. Wist je dat…

-      Ik iedere dag probeer tijdens onze ochtendrit naar Tsar Kaloyan een vrouw te fotograferen die met haar twee geiten op wandel is. Een onscherpe versie van mijn ideale foto is op facebook te vinden. Daarnaast wou ik ook een foto van een ezel die een karretje trekt. Graag met een heleboel graan op en een oud vrouwtje op die hoop graan. Ik vrees dat dit niet meer zal lukken, zo goed als alle graan in nu van de velden. Vorige week moest ik echter een halfuur op Siebe wachten in Tsar Kaloyan, dus zette ik de toch naar Kostandenets te voet in. In een van de velden zag ik een ezel met kar en twee mannen. Toen ik dichtbij kwam zag ik dat de ezel een paard was, maar toch vroeg ik of ik een foto van hen kon nemen. Ze poseerden zelfs nog even en op die manier ben ik toch al heel erg blij!

-      Je hier zo goed als alles kunt vinden in de winkels, op – voor mij – twee belangrijke dingen na. We vonden nog nergens hagelslag! Dat zou heerlijk smaken op onze getooste broodjes iedere ochtend. Daarnaast drink ik graag eens een ice tea, maar dan het liefst van Lipton. Na lang zoeken vonden we er, maar het trekt hier helaas op niets!

-      We vorige week op een avondwandeling doorheen Kostandenets een kitten (zielig alleen) vonden. Ons hart smolt en we namen het mee naar huis. Het vrolijke beestje at en huppelde rond. Ze kreeg ook de naam Tina, naar Tina Turner voor haar stem. We lieten haar op het terras slapen. Na een bewogen nacht, is Tina helaas gestorven…

-      De regen enkel goed is voor het gras en we het nu niet meer hoeven te besproeien.

-      We gisteren spaghetti maakten voor 10 personen, een keertje voor onszelf en daarna om samen met anderen te eten. Het resultaat is overheerlijk! Het heeft ons vooral bloed gekost nadat we allebei eens in onze vinger sneden.

-      Mijn geld erdoor vliegt aan leuke inkopen, maar ik wel heel blij ben dat alles hier zo goedkoop is. Al is het voor de Bulgaren soms echt heel erg duur.

-      We al bergen tomaten en mozarella aten.

-      We hier de vreemdste geluiden horen op hetzelfde moment, maar nooit kunnen achterhalen waar het vandaan komt.

-      We hier een douchekikker hebben ipv een badeend

-      We na onze aankomst van Varna een stinkende (maar echt gigantisch stinkende) hond aantroffen en ons genoodzaakt zagen om deze om halftien ’s avonds in monokini buiten te wassen en daarna haar hondenharen te drogen met een haardroger.

-      We allebei aan dezelfde wist-je-datjes denken en hiermee veronderstellen op dezelfde golflengte te zitten (niewaar Siebe?)

-      We gisteren 2uur aan een stuk flink doorgekuist hebben.

-      Ik dit weekend de grootste spin ooit in huis zag.

-      Ze hier het spelletje ‘Chinees voetbal’ niet kennen.

-      Geen enkele Bulgaar snapt waarom wij in Konstandenets wonen.

-      Stemmetjes nabootsen onze hobby is wanneer er geen internet is en het koud is op onze kamer.

T

Dober den!

Na twee weken Bulgarije laat ik nog eens van mij horen :) ! (Kim, ik hoop dat je nu een van de eerste bent om het lezen, hoor!)

Mijn stage verloopt heel goed, alleen komt er soms wat traag schot in de zaak. Zo zag ik vandaag, op mijn 11de dag stage voor de eerste keer kindjes en dat vond ik super leuk! Daarvoor heb ik vooral aan de computer gewerkt op mijn stageplaats. Eerst moest ik een 2 uur durende presentatie maken over mezelf en over België, om deze nu donderdag te gebruiken voor de jongeren van het centrum. Daarnaast ben ik begonnen aan mijn project. Ik moest eerst opzoeken welke methoden en programma's wel en niet werken voor youth at risk. Dan zal ik aan de hand daarvan een voorstel maken en uiteindelijk wordt het de bedoeling  op te zoeken hoe ze mijn project concreet kunnen uitvoeren. Dat zal een heleboel werk zijn, verwacht ik, maar het lijkt mij leuk!
De eerste schooldag (15 sept) was tot nu toe het hoogtepunt tijdens mijn stage. Die dag gaat hier gepaard met een heel groot schoolfeest. Alle kinderen komen heel erg mooi gekleed naar school, sommige meisjes lijken echte prinsesjes. Iedereen brengt ook bloemen mee voor zijn leerkrachten en zo heb ik ook 4 boeketten bloemen gekregen. Op het feest heb ik me onmiddellijk van mijn beste Bulgaarse kant laten zien door een speechje te geven in het Bulgaars (gelukkig had ik veel geoefend, met dank aan een van de jongeren uit het centrum!). Tussen de speeches door voeren kinderen dansjes op of zingen ze. Ze hadden dit allemaal voorbereid in de eerste week van augustus, tijdens the summer class. Nadat het schoolfeest buiten afgelopen was, ging de eerste graad (of het eerste leerjaar) naar binnen in hun klas. Daar vieren ze de eerste verjaardag van hun nieuwe familie. De kinderen krijgen (en ik ook) een takje achter hun oor die hen veel geluk en gezondheid moet wensen in dit schooljaar. Iedereen wordt ook afzonderlijk in de vorm van een gedichtje door de juffrouw voorgesteld. Daarna steekt de juf bij iedereen (en ook bij mij) een stukje pitka (een vers gebakken rond brood dat naar een croissant smaakt) in honing gedopt in de mond, daarbij wordt een zoet en gezond jaar toegewenst. De kinderen hadden elk ook een stukje van een gedicht geleerd en dit werd dan ook opgezegd. Tussendoor wordt gezongen en een van de kinderen speelde ook viool. Tot slot kregen we allemaal nog een groot stuk taart. Bij dit feest zijn ook de ouders en de grootouders uitgenodigd. Die staan dan achteraan in de klas te kijken naar het feest. Wanneer alle kinderen naar huis vertrokken waren, gingen we naar de leraarskamer. Daar werden alle nieuwe leerkrachten verwelkomt adhv een stukje pitka die de directrice dan in je mond steekt. 's Avonds gingen de leerkrachten gaan eten en dansen in een pub. Daar heb ik mijn eerste Bulgaarse danspasjes geleerd. Hier dansen ze heel vaak in een cirkel. Wanneer het tragere dansen waren, kon ik volgen! Mijn stagebegeleidster heeft er foto's van, dus die moet ik zeker nog eens vragen!
Vandaag was de eerste dag dat ik meeging helpen op school. Hier begint de school om 8uur. De kinderen krijgen dan 35 minuten les, dan 10 min pauze, weer 35 min les, 20 min pauze, 35 min les, 10 min pauze en weer 35 minuten les. Als dat achter de rug is, dan is de school gedaan! School in Bulgarije is dus maar een halve dag. Een heleboel kinderen gaan na die halve dag naar huis, een ander groot deel blijft op school. Met die laatste kinderen heb ik vandaag de middag doorgebracht. Het is eerst de bedoeling dat we anderhalf uurtje spelen om daarna te lunchen. Daarna gaan we huiswerk maken. Tussendoor is er wel een kleine pauze. Als iedereen klaar is met zijn huistaak, wordt er opnieuw gespeeld. Tussendoor halen ouders hun kinderen op. Het was een hele leuke dag, omdat ik heel blij was eindelijk eens met de kinderen bezig te kunnen zijn. Ik vind wel dat de studie een beetje chaotisch is. De kinderen hoeven hier niet op hun stoel te blijven zitten, kunnen blijven praten, ... Dat maakt het wel wat lastig, maar ik denk ook dat dit vermoeiend is voor de kinderen. Maar misschien is het niet iedere dag zo..dat zal ik later wel ontdekken. Naast deze school ga ik nog 1 of 2 scholen bezoeken en zal ik ook nog samenwerken het resource center. Dit bestaat uit leerkrachten die zich over de scholen in de stad verspreiden en zich bezig houden met de kinderen met een fysieke en verstandelijke beperking. Op de scholen zal ik in sommige klassen helpen met de kinderen met problemen en hen eventueel verwijzen naar het centrum waar ik al de hele tijd mijn tijd door bracht. Daar kunnen de kinderen en jongeren begeleiding krijgen.

Naast stage lopen is het hier verder ook heel leuk. Het weer is hier nog steeds heel erg goed. Af en toe doen we een plonsje in het zwembad of we liggen te zonnen (waarbij ik natuurlijk best in de schaduw lig, wil ik niet rood zien). Verder hebben we Ruse bezocht, dat is een grote stad in Bulgarije. We hebben wat gegeten, een beetje geshopt, een terrasje gedaan en een uurtje met de man uit het toeristisch centrum gekletst. Zo weten we dat we zeker nog enkele keren terug moeten naar Ruse, willen we alles gezien hebben. Volgens alle Bulgaren moeten we zeker ook Varna bezoeken, dat is de dichtste toeristische badstad. Volgens hen is het allemaal zeer mooi en moet ik zeker in de zee gaan. Zelf heb ik via mijn stage al veel van de stad Razgrad gezien en heb ik niet meer het gevoel dat ik er zou verdwalen. Maar zo groot is die stad nu ook weer niet. In ons eigen dorp kan ik wel nog verdwalen.

En nu nog enkele 'wist je datjes', zoals ook de andere studenten uit het buitenland doen. Een gemakkelijk manier om veel te vertellen. Bij deze: wist je dat...
- Ik iedere morgen in een oude Belgische bus naar mijn stage reis. De bus waar ik de eerste dagen in reisde heeft het intussen al begeven. We stonden enkele keren stil, waarbij de buschauffeur onderweg eventjes aan de motor begint te sleutelen (al klinkt het eerder als 'hij neemt zijn hamer en slaat overal eens op'). Intussen rijdt hij met een andere bus, die weer een Belgische roots heeft. Dat merkte ik door oude plakkaatjes  waarop nooduitgang, brandblusser, ... opstaat. Zo zie je maar dat België nooit echt veraf is. Een rit van Tsaar Koloyan naar Razgrad (zo'n 25 km) kost hier 2 leva, wat op ongeveer 1 euro neerkomt. Goedkoop dus!
- De sterrenhemel hier echt heeeel erg mooi is. Gisteren konden we deze goed bewonderen toen we naar huis wandelden na een bezoek aan vrienden. Het was donker geworden en de enkele straatlichten die er normaal zijn, werkten niet. Het was dus stikdonker.
- Ik steeds minder opschrik van alle gekke insecten hier.
- Ik er nog steeds niet in slaagde een mooie foto te nemen van mensen met hun ezel en kar.
- Het hier donderdag een feestdag is en ze daarom vrijdag niet werken om een verlengd weekend te creëren. Om die vrijdag in te halen, wordt er op de zaterdag ervoor gewerkt. Zo bestond mijn vorig weekend uit slechts 1 dag. Zaterdag gingen we wel met het team lunchen, een familiepizza met een diameter van 50cm, wat het wel leuk maakte. Donderdag moet ik wel stage lopen, omdat ik er mijn presentatie zal geven. Er is op donderdag geen school, dus kunnen de jongeren komen.
- De warenhuizen hier iedere dag open zijn van 8 tot 22u en dat heel erg handig is.
- Je snel gewoon wordt aan het stress-loze ritme hier. Ze hebben dan ook het spreekwoord 'Ik ga werken, dan kan ik rusten.'
- Ik nu al weet wat ik zeker uit Bulgarije wil meenemen naar huis. Helaas is het een grote stenen pot, wat veel van mijn maximum bagage-gewicht inpalmt.
- De lunch voor hen de belangrijkste maaltijd van de dag is en ze dus niet begrijpen waarom Siebe en ik zo weinig eten. Hier brengt (bijna) niemand zijn brooddoos mee met eten, maar gaan ze naar de winkel en bestellen ze daar warm eten. Brood met tomaat en komkommer eten is voor hen dus geen waardige lunch. Zij gaan voor pizza, durum, gevulde gegrilde paprika's en vaak een gigantische hoeveelheid zoetigheid.
- Warm eten hier eigenlijk gelijk is aan lauw eten. Hier wordt nooit iets heet geserveerd. Ze eten er ook nog eens heel erg traag en op het gemak van, waardoor je na een tijdje gewoon koud vlees en koude papperige frieten eet.
- De frieten hier echt niet lekker zijn (wat had je gedacht?). Ze doen er hier meestal kaas over, net zoals over vele andere gerechten. Op pizza doen ze dan weer sausjes zoals ketchup, mayonaise, looksaus, ...
- Ik iedere dag wel een woordje Bulgaars leer, maar ik het nog steeds geen gemakkelijk taal vind. Gelukkig kom je met standaardwoordjes al heel ver. Als je iets niet weet in het Bulgaars, kan je het eens in het Engels proberen, maar soms is het beter om je Frans of Nederlands boven te halen aangezien sommige woorden heel erg op elkaar lijken. Stage = stag; boeket bloemen = boeket; danku = merci, bus = auftobus... Leg de klemtoon van het woord een beetje anders en je bent er!
- Onze straathonden steeds meer schoothondjes worden. De ene past al volledig op de schoot en de andere konden we heel gemakkelijk wassen. De commando's 'zit' en 'blijf', wanneer het eten voor hun neus staat, hebben ze bijna onder de knie.
- We gisteren een nieuw dier aantroffen in onze tuin: een koe! Die stond gezellig wat water uit ons zwembad te drinken.
- Dieren op straat niet zo heel erg veilig zijn voor Siebe in de jeep. RIP aan deze die het leven te vroeg verlieten...
- Zigeuners heel gemakkelijk te herkennen zijn. Ze zien er stukken bruiner uit en ze rijden rond in oude auto's met gigantisch veel bagage erop gebonden. Vorige week zag ik nog een familie bbq'en in het park, waarbij ze een volledige geit verorberden. Een man wou de kop met een bijl in twee hakken.
- We iedere morgen een vrouw op  wandel zien met haar twee geiten. Ze heeft deze bij aan een leiband en laat ze rustig blaadjes van de struiken langs het voetpad eten.
- Ik hier Marieka heet en Siebe Siebi, omdat ze hier de doffe e niet kunnen uitspreken.
- Ik vrijdag voor de eerste keer naar de disco ga. Ik ben benieuwd!
- Ze hier 'Alors on danse' van Stromae kennen.
- Er waarschijnlijk nog veel wist je datjes zijn, maar ik er nu niet kan opkomen.

Tsjaw!

Zdravejte!

Ondertussen ben ik drie dagen in het mooie en zonnige Bulgarije. Van woensdag op donderdagnacht ben ik aangekomen in Kostandenets. De vlucht en de taxirit zijn goed verlopen. Siebe en ik waren wel heel erg moe, maar onze taxichauffeur reed heel gezwind vooruit en had bij de lange wachtrij aan de brug tussen Roemenië en Bulgarije het eerste plaatsje gekregen. Na een tasje soep en een glaasje rosé kon ik genieten van mijn mooie kamer en super goed bed. Ik slaap hier echt heel erg goed!
Ondertussen bezocht ik Razgrad om er het Bulgaarse eten te proeven, inkopen te doen in de supermarkten (Ze hebben hier alles en sommige merken komen overeen. Klagen over het eten hoef ik hier zeker niet te doen), een paar winkeltjes te bezoeken en om kennis te maken met mijn stageplaats.
Woensdag volgt mijn eerste stagedag, want maandag en dinsdag zijn het hier feestdagen. Voor zover ik al weet is het op mijn stage de bedoeling dat ik langs verschillende scholen ga en met de kinderen en jongeren daar werk. Wat dat werken inhoud, zal ik woensdag wel merken. Mijn stagebegeleidster lijkt me een hele toffe en maandag of dinsdag neemt ze Siebe en mij mee om Razgrad beter te verkennen.
Vandaag kocht ik in Razgrad ook een Bulgaarse simkaart. Als je mij heel graag wilt bereiken, dan kan dat op het volgende nummer: 0035896/25.62.72. Ik weet hoeveel het voor mij kost (en dat valt zeer goed mee!) om jullie te sms'en. Hoeveel jullie moeten betalen weet ik eigenlijk niet. Maar er is ook nog altijd Facebook en Skype!
Ik hoorde dat jullie dit weekend ook heel mooi weer verwachten, dus lijkt het me niet te sadistisch om te zeggen dat het hier heerlijk weer is en er voor ons een hittegolf aan de voordeur staat. Er staat hier een zwembad in de tuin, die voor de nodige afkoeling zal zorgen. Het huis is trouwens prachtig, later zal ik er eens foto's van tonen. En zoals verwacht is Bulgarije schitterend en heb je hier super uitzichten. Nu is het avond en horen we enkel het geluid van de krekels en af en toe een koebel...

Niet lang meer...

Hallo!

Nog drie dagen en mijn vliegtuig stijgt op! Ik verlang zelf heel erg hard naar dat moment en vooral naar alles wat er in de drie maanden erna zal gebeuren. Om jullie op de hoogte te houden van alles wat ik daar beleef (en omdat sommigen ernaar gevraagd hebben), heb ik een blog gemaakt. Ik zal proberen er af en toe iets op te posten.

In Bulgarije zal ik drie maand stage lopen bij Youth Forum 2001 in Razgrad. Dat is een jongerenorganisatie voor jongeren van 10 tot 18 jaar die de wet overtraden. Wat mijn stage precies zal inhouden is nu nog een beetje onduidelijk, maar dat zal hopelijk niet lang meer duren.
Ik verblijf samen met Siebe (die ook stage doet in Bulgarije, maar in een andere organisatie) in Kostandenets, een klein dorpje in het noorden van Bulgarije.

Intussen is mijn valies al voor een groot deel gemaakt en moeten er nog enkele kleine dingen gebeuren. Maar het avontuur kan bijna beginnen!

Zo, tot snel!

Groetjes,
Marieke