Gepost op donderdag 13 oktober... (enkele dagen nadat het volgende geschreven werd)
De tijd gaat hier zo snel, dat ik stilaan niet meer weet wat er allemaal reeds gebeurde. Het werd dus dringend tijd om nog eens op mijn blog te schrijven. Normaal werkt het internet hier fantastisch, maar net vandaag zijn Siebe en ik digitaal van de buitenwereld afgesloten. Ik typ dit nu in Word en hopelijk kan ik het snel posten. Het is nu 18u11 in Kostandenets op een herfstachtige maandag.
Sinds gisteren is het weer hier helemaal omgeslagen. Zaterdag stonden we nog vrolijk in de hete zon buiten, aten we buiten en kuisten we voor een deel het zwembad uit (flink hé mama!) en was het helemaal niet erg om nat te worden. Die middag reden we in zomerkleren naar Ruse. Toen we daar aankwamen was het koud. Gelukkig hadden we warme kleren mee voor ’s avonds en konden we ons verkleden.
In Ruse bezochten we eerst Stanske, onze straathond, in de dierenkliniek. Hij was er door ons naartoe gestuurd voor een sterilisatie. Na het bloedonderzoek moest er onmiddellijk geopereerd worden, in plaats van de dag erna. Het bloedonderzoek wees problemen aan en dit wees vermoedelijk op een inwendige bloeding in haar baarmoeder. Ons straathondje, nooit buiten het dorp geweest, moest nu 5 dagen in de grote stad verblijven. Binnen, met vloer onder haar pootjes, iets wat ze nooit eerder voelde. Gelukkig is alles nu weer oké en is ze sinds vanavond terug thuis.
Na het ziekenbezoek wilden we een culturele wandeling doorheen Ruse maken. Veel cultureels hebben we niet gezien. We belanden na een klein hongertje in een pub om er warme chocomelk en een dessertje te eten. Siebe koos voor een pannenkoek met ijs en banaan in. De pannenkoek was helaas geen succes, maar de ijs met banaan wel. Tiramisu was dan weer aan mij besteed. Hij smaakte anders dan diegene die mama maakte (minder lekker), maar het heeft me toch gesmaakt. Eenmaal uit de pub belanden we in een winkelstraat en als twee typische vrouwen werden wij –sterker dan onszelf – naar binnen gesleurd. Uiteindelijk was het tijd om naar Irina te gaan. Zij is de vertaalster van Siebe op haar stage. We werden er uitgenodigd om Indisch te eten. Het was heel lekker (wel wat veel bonen, wat niet goed is voor de dag erna) en ook gezellig. En ik heb er ook veel bijgeleerd over Bulgaren en Bulgarije door enkele interessante gesprekken.
Terwijl we bij Irina waren, begon het plots erg te regenen. Gelukkig was het over toen we terug naar huis keerden. Het was echter wel heel erg afgekoeld en dat was de voorbode voor de zondag en vandaag. Het regent af en toe en de temperatuur is echt heel erg laag.
Gisteren voelde ik me precies een beetje in de Ardennen. We gingen bij vrienden langs en daar zat de houtstoof aan, het was lekker gezellig binnen en buiten heel erg koud.
Vandaag ging ik met Siebe mee naar haar stageplaats (omdat het leuk is, maar ook omdat we liever met 2 in de auto zitten als we Stanske naar huis brachten). Onderweg merkten we op dat de bomen hier ook de mooie herfstkleuren aannemen. Herfst was dan ook het onderwerp tijdens de groepsactiviteit op Siebe haar stageplaats. Helaas is dat het enige dat er met de kinderen en jongvolwassenen gedaan wordt daar. De meesten hangen gewoon wat rond, vervelen zich (denk ik) en stellen dan ongehoorzaam gedrag. Sommige dingen die er gebeuren, zijn helemaal niet oké. Gelukkig willen sommige begeleiders er wel vooruit, maar helaas schuiven ze de verantwoordelijkheid dan weer naar elkaar toe.
Op mijn stageplaats is er intussen al heel wat veranderd. Ik help op de bureau nog steeds mee aan het ontwikkelen van nieuwe projecten. Daarnaast ben ik al enkele keren naar een school geweest in Razgrad en sinds vorige week ga ik ook naar het Resource Center. Dat centrum geeft onderwijs aan kinderen die niet naar school kunnen of ze gaan langs in de scholen om daar extra begeleiding te geven. Ik was erg onder de indruk van al het materiaal die ze in het centrum hebben (echt heel erg veel!) en de mooie snoezelruimte. De kinderen krijgen er individuele begeleiding. Het meisje die ik vorige week zag, vertelde me (ze kan een beetje Engels, maar gebruikt ook Google Translater) dat ze niet naar school kan omdat ze er niet in kan met haar rolstoel. De school is voor haar te weinig toegankelijk. Ze gaat enkel naar school voor testen. Deze maand had ze er twee, informatica en Engels.
Door de afwisseling school, Resource Center en bureau is er heel veel afwisseling tijdens mijn stage. Vanaf november (wel laat vind ik persoonlijk) kan ik nog een tweede school bezoeken. Op die school zitten er vooral minderheidsgroepen, wat neerkomt op gypsies. In Bulgarije zijn ze heeeeel erg negatief tegen deze bevolkingsgroep. Ik ken geen enkele persoon die er al iets positief over te vertellen had. Ik ben benieuwd hoe het er in die school aan toe gaat, hoe de leerkrachten zijn, enz… Naast de negativiteit (om niet te zeggen zwaar rascisme), zijn ze ook niet erg vrolijk gestemd met de Turken die in Bulgarije wonen. Hoewel ze hier al jaren wonen, worden ze nog steeds niet aanvaard.
Daarnaast probeer ik nu ook wekelijks een momentje voor de vrijwilligers te organiseren.
Twee weken geleden organiseerde mijn stageplaats een vorming voor de politie van de provincie Razgrad. Sinds 5 jaar bestaat er in Bulgarije de wet op huiselijk geweld. De politie speelt hierin een belangrijke rol en moeten daarom vorming krijgen. Ik had het vermoeden dat het heel interessant was, helaas vertaalden mijn collega’s niet goed. Ik had niet de indruk dat zij doorhadden dat ik echt in de inhoud geïnteresseerd ben. Twee van mijn collega’s doen dan ook puur administratief werk en studeerden helemaal niets in de richting van het pedagogisch, psychologische of sociaal werk. De politie wist me wel te vertellen dat het heel belangrijk is om er vorming over te krijgen. Om politie te worden, moet je gewoon een test doorstaan. Ze krijgen geen enkele opleiden of moeten niet studeren. Huiselijk geweld is daarnaast iets wat in Bulgarije ontzettend veel voorkomt. Een van hen zei dat het eerder een traditie is dan een misdaad. In 1 op de 4 gezinnen zou sprake zijn van huiselijk geweld.
Naast stage lopen, proberen Siebe en ik nog andere dingen te doen. Vaak lukt dat niet, want de tijd vliegt hier werkelijk voorbij! Mijn stage is bijna halverwege!!! Vorige weekend trokken we naar Varna. Dat is zo’n 150km van ons vandaan. We gingen er met de bus naartoe, want dat is een handige en (heel belangrijk) supergoedkope manier. We betaalde 9 leva (=4,5 euro) voor een rit van 2u in een deftige bus. Daar kan een mens niet voor sukkelen dachten wij! Varna is een kuststad en een van de meest toeristische steden in Bulgarije. Iedere Bulgaar raadde me aan er naartoe te gaan. Het was een heel leuk weekend ondanks verschillende tegenslagen. We verwachten misschien wat in de zee te kunnen zwemmen, maar ondanks het schitterende weer in de weer ervoor en de week erna, was het dat weekend wat bewolkt. We gingen toch eventjes pootje baden. Toen merkten we dat het strand heel erg vuil is en er een dikke vette kwal in het water dreef. Op die manier hadden we hoogst waarschijnlijk toch niet gezwommen. Later hoorden we dat je best enkele kilometers verder gaat om het mooie strand in de buurt van Varna te treffen. Aangezien we niet zo mobiel waren en het weer nu ook niet zo fantastisch was, gingen we weeral shoppen. Daarbij deden we goede zaakjes! Onze nacht in Varna was helaas verschrikkelijk. We hadden via vrienden aan een goedkoop appartementje geraakt. Zij waren er twee weken voorheen geweest en het had een ideale ligging en er was alles wat je nodig kon hebben. Alles was in orde, tot we in Varna aankwamen. Toen bleek dat men datzelfde appartementje voor 6 maand aan andere mensen konden verhuren. Natuurlijk ging de eigenaar daarop in. De contactpersoon van onze vrienden (heel vriendelijke man), zocht via de telefoon een andere appartementje. Toen we het zagen leek het klein, maar veel ruimte hadden wij toch niet nodig voor 1 nacht. Het rook er ook wat muf, maar met het raam open zou dat ook zo opgelost zijn. ’s Avonds toen we wilden gaan slapen, merkten we hier en daar schimmel. In de nacht begon de wc te stinken en klaagde onze rug over de krakende harde bedden. Gelukkig was die plaats nog heel wat goedkoper en met het uitgespaarde geld konden we een tweede dag shoppen. Het was hoe dan ook een heel fijn weekend!
Nu nog enkele wist-je-datjes om de kleinere dingetjes te vertellen. Wist je dat…
- Ik iedere dag probeer tijdens onze ochtendrit naar Tsar Kaloyan een vrouw te fotograferen die met haar twee geiten op wandel is. Een onscherpe versie van mijn ideale foto is op facebook te vinden. Daarnaast wou ik ook een foto van een ezel die een karretje trekt. Graag met een heleboel graan op en een oud vrouwtje op die hoop graan. Ik vrees dat dit niet meer zal lukken, zo goed als alle graan in nu van de velden. Vorige week moest ik echter een halfuur op Siebe wachten in Tsar Kaloyan, dus zette ik de toch naar Kostandenets te voet in. In een van de velden zag ik een ezel met kar en twee mannen. Toen ik dichtbij kwam zag ik dat de ezel een paard was, maar toch vroeg ik of ik een foto van hen kon nemen. Ze poseerden zelfs nog even en op die manier ben ik toch al heel erg blij!
- Je hier zo goed als alles kunt vinden in de winkels, op – voor mij – twee belangrijke dingen na. We vonden nog nergens hagelslag! Dat zou heerlijk smaken op onze getooste broodjes iedere ochtend. Daarnaast drink ik graag eens een ice tea, maar dan het liefst van Lipton. Na lang zoeken vonden we er, maar het trekt hier helaas op niets!
- We vorige week op een avondwandeling doorheen Kostandenets een kitten (zielig alleen) vonden. Ons hart smolt en we namen het mee naar huis. Het vrolijke beestje at en huppelde rond. Ze kreeg ook de naam Tina, naar Tina Turner voor haar stem. We lieten haar op het terras slapen. Na een bewogen nacht, is Tina helaas gestorven…
- De regen enkel goed is voor het gras en we het nu niet meer hoeven te besproeien.
- We gisteren spaghetti maakten voor 10 personen, een keertje voor onszelf en daarna om samen met anderen te eten. Het resultaat is overheerlijk! Het heeft ons vooral bloed gekost nadat we allebei eens in onze vinger sneden.
- Mijn geld erdoor vliegt aan leuke inkopen, maar ik wel heel blij ben dat alles hier zo goedkoop is. Al is het voor de Bulgaren soms echt heel erg duur.
- We al bergen tomaten en mozarella aten.
- We hier de vreemdste geluiden horen op hetzelfde moment, maar nooit kunnen achterhalen waar het vandaan komt.
- We hier een douchekikker hebben ipv een badeend
- We na onze aankomst van Varna een stinkende (maar echt gigantisch stinkende) hond aantroffen en ons genoodzaakt zagen om deze om halftien ’s avonds in monokini buiten te wassen en daarna haar hondenharen te drogen met een haardroger.
- We allebei aan dezelfde wist-je-datjes denken en hiermee veronderstellen op dezelfde golflengte te zitten (niewaar Siebe?)
- We gisteren 2uur aan een stuk flink doorgekuist hebben.
- Ik dit weekend de grootste spin ooit in huis zag.
- Ze hier het spelletje ‘Chinees voetbal’ niet kennen.
- Geen enkele Bulgaar snapt waarom wij in Konstandenets wonen.
- Stemmetjes nabootsen onze hobby is wanneer er geen internet is en het koud is op onze kamer.
T
Geen opmerkingen:
Een reactie posten