maandag 14 november 2011

Vakantie en een nieuw avontuur

Ik begin alvast te typen aan mijn blog, terwijl de boiler van de douche opwarmt. Ik heb er geen idee van hoelang dat duurt, maar ik zal af en toe eens gaan kijken.

Er is intussen alweer een heleboel gebeurd. Zaterdag (voor de duidelijkheid 5 november) vertrokken Siebe, Niel en Hild (Siebes ouders) en ik op onze 5-daagse routetrip doorheen Bulgarije. Onze eerste halte was Lovesh. Een stad die bekend staat om zijn houten constructie op een brug en voor het oude centrum. Ik was meteen gecharmeerd door de gezelligheid van die kleine straatjes. Verder bezochten we er ook nog een ruïne.



Van Lovesh reden we verder naar Troyan, waar we een klooster bezochten. Verder op de reis bezochten we nog 2 kloosters. Maar uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit. Overal geldt ook dat je geen foto’s mag nemen en overal doet iedereen het toch stiekem. Het is wel eens fijn om te zien, maar al dat blinkend goud aan de binnenkant vind ik toch afschuwelijk. Met de binnentuin mogen de kloosterbewoners zich toch wel tevreden stellen, want die zien er meestal wel heel leuk uit.

Aangezien we daar niet lang bleven, reden we diezelfde dag nog verder naar Plovdiv. De reis er naartoe vond ik echt fantastisch. We reden door de bergen met prachtige zichten en ook wat sneeuw. Boven, in de bijtende kou, stond er een man honing te verkopen. Ik vraag me af hoeveel hij verkoopt, want er is daar helemaal niet zoveel verkeer én wie wil er nu uitstappen als het koud is buiten en gezellig warm in de auto?


Aangekomen in Plovdiv zijn we iets gaan eten om daarna de eerste nacht van onze reis mee te maken.
De volgende dag bezochten we Plovdiv uitvoerig. Ikzelf vind het een hele mooie stad! Het is romantisch, met mooie straten en gebouwen. Er is ook een Romeins theater en heel wat huizen die kan bezoeken.


In de namiddag reden we verder naar Belitsa. En uiteraard kon ik tijdens die rit weer van de wondermooie natuur genieten. In Belitsa kon je vroeger naar dansende beren zien. Dansen betekent eigenlijk omhoog huppelen van de pijn. De beren ‘dansten’ immers op hete platen. Nu is dit bij wet verboden en worden die beren van toen opgevangen. Twee beren hebben een kleinere omheining, waardoor je ze zeker kan zien. Daarnaast zijn er nog heel wat sectoren met beren in. We hadden geluk dat we daar nog een beer aantroffen. Want een sector kan 30 hectare zijn. Ze hebben dus wel wat ruimte, die beren. Ik vond het wel fijn om een beer te zien J, maar daarvoor moest je wel wat over hebben. De weg ernaar toe was immers verschrikkelijk. Gelukkig reden we met een jeep, anders was de auto zeker stuk geweest.



Van Belitsa reden we verder naar Melnik, waar we de tweede nacht doorbrachten.
Melnik ligt tegen de grens van Griekenland en de bergen zien er dan ook helemaal anders uit. In Melnik zijn er zandrotsen en die vond ik echt prachtig! Melnik is een museumstad en van een museumstad kan je verwachten dat het mooi is en dat was het ook! Een heel mooi klein stadje, eentje uit de boekjes. Na ons bezoek aan Melnik, reden we naar … de middle of nowhere.



Eigenlijk wilden we de weg volgen naar Pirin, de hoofdstad van het Pirin gebergte. Omdat Siebes vader nogal avontuurlijk was aangelegd, besliste hij de weg te nemen die zich niet meer op de wegenkaart bevond. In het begin was er nog asfalt te bespeuren, maar al snel was deze verdwenen. Via een aardeweg langs de ravijnen reden we verder. Een tegenligger hebben, was angst hebben. Naarmate de weg verder ging, leek de weg minder op een weg en gingen we maar stapvoets vooruit. Plots kwamen we in een dorpje aan en volgden het houten plakkaatje ‘center’. Die bracht ons naar een klein pleintje met twee ezels en een paard. De plaatselijke bevolking, zijnde een oud vrouwtje, kwam meteen een kijkje nemen. Ze toonde ons de weg die we verder moesten vervolgen. Enkel met een jeep zou het lukken. Niel ging eerst even te voet op verkenning, maar zag enkel een weg in de verte, maar niet de weg naar de weg. Gelukkig kwam er een ander oud mannetje te hulp schieten en toonde ons een betere weg naar de weg. 



En zo vervolgden we de weg. Bij een T-splitsing aangekomen, kozen we voor rechts. Maar na een tijdje begonnen we te twijfelen of rechts wel een goed idee was, want de weg werd steeds erger en erger. Maar zolang er sporen van andere auto’s zichtbaar waren was Hild tevreden en zolang we langs de rivier reden was Siebe tevreden. We reden en reden en zagen niets of niemand. Toch lag hier en daar wat afval, dus waren er ooit mensen geweest. Een vreugdekreet ontsnapte Hild toen we mensen zagen. Enkele houthakkers waren er aan het werk. We waren op de goede weg en zouden uiteindelijk op asfalt uitkomen. Een tijdje later kwamen we nog twee mannen tegen en van hen hoorden we ook ‘asfalt asfalt!’. Na nog wat rijden, zagen we: asfalt, spiksplinternieuwe asfalt. We waren terug in de bewoonde wereld. Maar daarom nog niet zonder obstakels. Na enkele kilometers was de weg geblokkeerd met rotsblokken en twee bulldozers gooiden de gigantisch grote rotsblokken de ravijn af, die in kleine stukjes uiteen barstten. Maar eenmaal de weg vrijgemaakt, konden we verder genieten van de nieuwe asfaltweg.




-      De boiler is eindelijk warm, eerst even douchen –

Uiteindelijk kwamen we terecht in een lelijke stad. De naam ontglipt me een beetje, maar dat komt dan ook omdat het geen aanrader is. In ons hotel konden we wat eten, maar dat zag er niet zo gezellig uit, dus gingen we op zoek naar iets anders. Tevergeefs, uiteindelijk belandden we toch in het restaurant van het hotel. En helaas, het eten was er ook niet wat het zijn moest. De dikke Bulgaarse frieten waren het beste, en dat wil al wat zeggen…
De volgende ochtend gingen we dan ook niet ontbijten in het hotel. We trokken naar een winkeltje en namen daar ons ontbijt mee. We zetten de tocht verder naar Tigrad om de duivelsgrot te bezoeken. De weg er naartoe was – nog maar eens - enorm mooi. Die ochtend was het heel erg koud. Toen we langs de weg stopten om te ontbijten, duffelde ik me zo goed en zo kwaad als ik kon in (en de mensen die me een beetje kennen, kunnen zich daar uiteraard iets bij voorstellen). Het was dus heel erg koud en in de grot zou het maar 7° zijn. Eenmaal in de grot, bleek het daar warmer te zijn dan buiten de grot. Na een korte wandeling doorheen de 150m diepe grot, moesten we een steile trap naar boven nemen. Maar bovenaan verwelkomde de zon ons in volle glorie.


De rit werd verder gezet richting Triavna, een ander museumdorpje. Onderweg stopten we bij een klooster. Maar de tussenstop werd vooral in beslag genomen met het bezichtigen van de vele kraampjes met Bulgaarse souvenirs. ’s Avonds kwamen we aan in Triavna.
De volgende morgen bezochten we Triavna, waarbij we verder gingen met onze shopwoede. Maar, het moet gezegd, Triavna is ook een heel mooi stadje om te bezoeken. Van Triavna gingen we verder naar Veliko Tarnovo en genoten we er van een lekker middagmaal. Na ons bezoek aan die stad werd de terugrit naar huis (Kostandenets) aangevangen. We stopten onderweg nog bij vrienden van Niel en Hild, die zo gastvrij waren om ons te laten meegenieten van een lekkere maaltijd en waarbij Siebe en ik lekker voor de stove wegdommelden.



Mijn weekje vakantie was meer dan geslaagd!! Ik heb er echt van genoten en zo moet dat zijn denk ik! In deze blog dus ook geen stagenieuws, aangezien ik de afgelopen tijd niet veel gewerkt heb.

Nu mijn vakantie afgelopen is, is er ook weer een nieuw avontuur begonnen. Siebe, Niel en Hild zijn afgelopen zondag naar België teruggekeerd. Ik was toch wel een beetje (heel) verdrietig toen ik Siebe zag vertrekken. Siebe: ik ga je missen, want ik hououou van jououou! ;)

Maar samen met Siebe, ben ik dus ook mijn vervoer van Kostandenets naar Tsar Kaloyan kwijt, waar mijn bus langskomt. Daarom ben ik verhuisd naar Razgrad en woon nu bij een Bulgaarse vrouw (die geen van de talen spreekt die ik enigszins begrijp). De laatste 2,5 weken zal hier dus in het teken staan van de Bulgaarse taal en zijn gebruiken. Met dat laatste ben ik waarschijnlijk al zwaar in de fout gegaan. In Bulgarije zijn er nog veel restanten van het communisme overgebleven, waaronder de vele appartementen die afschuwelijk lelijk zijn. Gelukkig zien ze er vanbinnen veel beter uit! Maar toch… Als een echte Vlaamse vrouw gooi ik netjes mijn gebruikt toiletpapier in het toilet en spoel ik daarna door. Deze morgen toen ik wakker werd hoorde ik water. Blijkbaar was de hele boel verstopt. Stanka (mijn huisgenote) vertelde me dat ik geen toiletpapier in het toilet mag gooien, maar het in de vuilbak moet doen. Onmiddellijk zag ik het verband. De overstroming in de badkamer was mijn schuld. Natuurlijk voelde ik me schuldig, maar als ik sorry zei, vertelde ze dat de oorzaak bij het appartement boven ons was. Ik ken niets van leidingen in een appartement, maar toch blijf ik denken dat het mijn schuld is. Ook omdat Stanka teveel blijft herhalen dat het niet door mij is. (Of ze denkt dat ik noegabollen begrijp van wat ze zegt en hoopt dat ik het eindelijk zal begrijpen).
Helaas kon ik niet veel helpen, want ik moest op tijd vertrekken van Stanka naar mijn stage. Om 8u vertrokken we, terwijl ik zeker wist dat dit veel te vroeg was. Stanka wou de eerste keer met mij meewandelen, zodat ik zeker niet verloren zou lopen. Ik moet zeggen, ik ben daar wel gelukkig om. Uiteindelijk moest ik nog 40 minuten in de vrieskou wachten, maar nu weet ik dat het maar (volgens Stanka’s horloge) 23 minuten stappen is. Hoewel, ‘stappen’ is een groot woord. De helft van de weg bestaat eruit trappen te doen. Morgen ben ik van plan ze te tellen, want ik durf geen wilde gok te doen. Ik ben daar immers nooit goed in geweest.
Toen ik vanavond terug kwam, merkte ik een grote opruimactie. Mijn bed was opgemaakt en mijn valiezen verzet. Eigenlijk heb ik dat niet zo graag, maar Stanka bedoelt het waarschijnlijk heel erg goed. Ik ben wel blij dat ze mij vanavond niet meer volgepropt heeft met eten, zoals ze gisteren deed. Als ze zo zou doorgegaan zijn, zou ik als een tonnetje terug moeten keren naar België. Ze haalde deze avond enkel maar een bokaaltje zelfgemaakte saus uit. Ik was zwaar onder de indruk van de kast waar die bokaal uit kwam. De kast is de grote van een gemiddelde kleerkast met 2 deurtjes. De volledige kast zat barstensvol met bokalen eten. Ik vermoed dat dit de wintervoorraad is. Stanka woont in het weekend immer in Kostandenets (ze zit dus eigenlijk een beetje op kot in Razgrad) en in Kostandenets heeft iedereen giga hoeveelheden tomaten en paprika’s, om nog maar te zwijgen van de >1 meter lange preistalen.

Wist je dat:
-      De douche deugd deed, maar ik bang ben daar ook iets fout gedaan te hebben. Er is een douchekop en een heel groot bekken aanwezig in de douche. Wat moet ik daarmee doen?
-      Mijn kamer de enige kamer is met verwarming, maar er zijn wel 3 televisies (voor 1 vrouw).
-      Stanka zich voorlopig nog niet druk gemaakt heeft omdat ik per ongeluk mijn rugzak op de grond zet. Naar Bulgaarse traditie mag je dat dus niet doen, want dat betekent dat je geen geld hebt, je een schooier bent, een landloper, etc. Er zijn al veel mensen die zich er druk om gemaakt hebben, want ik zet altijd mijn rugzak op de grond. Intussen weet ik het al, maar af en toe gebeurt het dat ik het vergeet.
-      Ik nu op het 6de verdiep woon en met de lift naar boven kan. Na al het trappen lopen waagde ik me er in, zelfs met de wetenschap dat het vaak ‘njama tok’ (geen elektriciteit) geblazen is. De lift is nog geen m² groot en er is geen licht. Al een ergere lift geweten?
-      Doordat het appartement op een berg gelegen is en we nog eens op het 6de verdiep zitten, we een mooi uitzicht over Razgrad hebben.
-      Er in het appartement 1000 keer minder insecten zitten dan in het huis in  Kostandenets.
-      Ik me vandaag doodergerde aan de computer op mijn werk, omdat die zoooo verschrikkelijk traag is!
-      Tijdens het wachten op de computer, was ik op zoek naar de krant waarin ik op de voorpagina stond. Ik vind het heel erg jammer dat ik de originele krant niet heb en daarom had ik nu het plan om hem op subtiele wijze te laten verdwijnen uit de archieven. Maar helaas…iemand is me voor geweest. Alle kranten zijn aanwezig, behalve die van 26 oktober! Nu kan ik zelfs nog niet eens een extra kopie nemen, omdat deze die ik heb haast een vodje is…
-      Ik teveel geshopt heb de afgelopen maanden, waardoor ik nu al over mijn maximaal toegestane gewicht zit. Dat wordt terugkeren met een legging en twee broeken boveneen, 5 t-shirt, 2 truien, 2 jassen, 3 sjaals en een muts. Laat het maar koud zijn de 30ste november!
-      Ik trots ben op de mensen die hun internet delen: lang leve de onbeveiligde netwerken!
-      Ik 271 foto’s nam tijdens de reis
-      Ik steeds meer van de Bulgaarse muziek hou. Dat wordt dus dik supporteren op het eurovisiesongfestival!
-      Sinterklaas Bulgarije niet bereikt met zijn boot en er daarom enkel maar een paar verloren chocolademannekes te vinden zijn. (Mama, hou je voorraad klaar voor als ik thuis kom!)
-      Ik hoop dat de kaboutertjes me komen helpen met mijn thesis…


2 opmerkingen:

  1. Hey Marieke,
    Tijdens onze zoektocht naar meer informatie over Bulgarije kwamen we op je blog terecht. We overwegen nl. een woning te kopen in de driehoek Ruse-Razgrad-Popovo, de regio waar jij blijkbaar ook verbleef. We hadden trouwens al contact met een (Vlaamse) makelaar in Kostandenets.
    Bedankt alvast voor de fijne verslagen : je hebt het dagelijkse leven in Bulgarije op een realistische manier geschetst, zonder alles te willen verbloemen, maar toch had je blijkbaar de tijd van je leven. Vooral de wist-je-datjes waren heel verrijkend en geven ons een zicht op een nog onbekend land!
    Deze zomer reizen we met de kinderen voor een paar weken naar Lomtsi, dus als je nog tips hebt, horen we dat natuurlijk graag van je...
    Hopelijk kreeg je ondertussen ook wat hulp met je thesis ;-). We wensen je in elk geval verder veel succes toe in alles wat je onderneemt!
    Groetjes,
    fam. Haesaert-Derous, Loppem.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo,

      Ik ben blij dat jullie iets aan mijn blog hebben gehad. Ik kijk nog vaak met super leuke herinneringen terug aan die drie maanden. Ik zou zo terug willen!
      De Vlaamse makelaar zal vermoed ik Els en Kurt zijn. Je zult heel veel van Els leren en ze zal jullie goed in Bulgarije begeleiden!
      Veel succes met de zoektocht naar een huis en geniet met volle teugen van jullie weken in Bulgarije deze zomer!

      Verwijderen